BEN BİR Şİİ İDİM: Şiiliğin İfratları İslamı Nereye Götürdükleri!

BEN BİR Şİİ İDİM: Şiiliğin İfratları İslamı Nereye Götürdükleri!: "Şia'ya göre, Allah katından hakkı getiren imamların sözleri, Allah'ın sözleri; emirleri, Allah'ın emirleri; taatları, Allah'ın taatları ve g..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: SAHABE İÇİNDEKİ MÜNAFIKLAR (MUTLAK OKUNMALI)

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: SAHABE İÇİNDEKİ MÜNAFIKLAR (MUTLAK OKUNMALI): "İslam’ın gelmesiyle insanlığın şirkten tevhide, zulmetten nura, hurafelerden hakikate, cehaletten bilgiye kavuşması ve Hazreti Peygamber dön..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!.....................? 2

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!.....................? 2: " ÇÜNKÜ HAKİKİ TARİH YOK SAYILMIŞ YENİDEN KURGULANMIŞTI. HAKİKATİ NASILDI? ..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM !!!!....? 3

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM !!!!....? 3: "Dönem tarihinde İç çekişmelerin, yönetim paylaşımının, huzursuzluğun, bölünmüşlüğün en büyük sebeplerinden birisi, kabile kavgalarının siyas..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!...? 4

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!...? 4: "İs ÇÜNKÜ ŞİANIN SEBE FIRKASI KURUCULARINDAN ABDULLAH İBNİ SEBENİN FİKİRLERİNİN ÇOĞU MEZHEP ESASI OLARAK KABUL GÖRMÜŞTÜ. NASIL MI?..lam ..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!.....? 5. BÖLÜM

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!.....? 5. BÖLÜM: "ÇÜNKÜ İSLAMA DEĞİL MEZHEBİ ANLAYIŞA AĞIRLIK VERİLMEKTEYDİ. OYSA DİNİN ASLI İSLAM DI. Mezhepler islamın kendisi değil bir yorumudur..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM !!!....? 6

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM !!!....? 6: " ÇÜNKÜ, TAMAMEN DUYGUSAL VE TEPKİSEL BİR HAREKET BİR ÇOK HAKİKATLERİ ÇİĞNEĞMİŞ YANLIŞA KARŞILAK DAHA BÜYÜK YANLIŞIN İÇİNE DÜŞMÜŞTÜR. NASIL M..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!....? 7. BÖLÜM

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!....? 7. BÖLÜM: "ÇÜNKÜ DİNİN ASLINDA OLMAYAN BİDATLAR DİNİ MOTİF HALİNE GETİRİLMİŞTİ. BU SÜRECİN İÇİNDEKİ MENFAAT ŞEBEKELERİNİN KİMSE FARKINDA DEĞİLDİ. İsla..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!.....?

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!.....?: "Yahudi cemaati ve kanaat önderleri Peygamberimiz dönemi ve ilk iki halife dönemindeki faaliyetlerinden istedikleri sonucu alamamışlardır. A..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!...? 8

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!...? 8: " ÇÜNKÜ BU ANLAYIŞ GÜÇLÜ DELLERE DEĞİL NERDE ZAYIF RİVAYETLER VARSA ONA SARILMAKTA NERDE BİR SÜPRÜNTÜ GÖRSE ONU KENDİNE DELİL SAYMAKTADIR..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!.....? 9

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!.....? 9: "EHLİBEYT AŞIĞI OLMALARINA RAĞMEN EHLİBEYTE İFTİRA EDENLERE İNANDILAR. YANLIŞ AKİDE GELİŞTİRDİLER. BU AKİYEDE UYGUN TARİH KURGULADILAR. Başla..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM !!!...? 10

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM !!!...? 10: "ÇÜNÜK PEYGAMBER MİRASCILARI SAHABEYE DÜŞMANLIK BESLEYEN MÜNAFIK VE YAHUDİ DÖNMELERİNE İNANDILAR. ONLARI HAK BİLİM İSLAMA HİZMETİ DOKUNMUŞ İN..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!....!..? 11

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!....!..? 11: "ÇÜNKÜ MEZHEPCİLİK UGRUNA KURAN'DAN BİLE ŞÜPHE EDER DURUMA GELENLER OLDU. ONLARIN RİVAYETLERİNE VE VARLIKLARINA İTİRAZ ETMEDİLER. GÖRMEZDEN G..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!!....???. 12. BÖLÜM

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!!....???. 12. BÖLÜM: "ÇÜNKÜ MEZHEPCİLİK UĞRUNA GÖRMEZDEN GELDİKLERİ AYETLERİN YERİNE DAYANAK BULMAK İÇİN HADİS UYDURANLARA İNANDILAR. İMAMLARI BU SAHTEKARLIKLARA..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!!......? 13. BÖLÜM

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!!......? 13. BÖLÜM: "ÇÜNÜK, FİTNE ÖNCÜLERİ İLE HİSSİ CAHİLLER, ÖNCELERİ TOPLUM DEĞERLERİNİ PAYLAŞMADIKLARI HALDE KORKULARINDAN PAYLAŞIYOR GÖRÜNDÜLER. SONRA DA..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!!.....? 14. BÖLÜM

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!!.....? 14. BÖLÜM: "ZOR ZAMANLARINDA İSLAMDA VAHDET İSTİYORUZ DEDİLER. ASLINDA ONLARA İNANANLARI İSLAM KABUL ETMİYORLARDI. ÇÜNKÜ AMAÇLARI İSLAMDA BİRLİK DEĞİL T..."

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!....? 15.BÖLÜM

ŞİİLERCE YOK EDİLEN SANIK YAZILAR: NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!....? 15.BÖLÜM: "ÇÜNKÜ İSLAMDA İMAMET-VELEYAT GİBİ HUSUSLARIN OLMAMASINA RAĞMEN İSLAMA KATMALAR YAPTILAR. HAİNLERCE HAZIRLANAN İHANET PLANLARININ TOPLUMDA KA..."

NEDEN Şİİ OLAMADIM !!!! ? 16.BÖLÜM

 İMAMET   KURAN'İ BİR İFADE OLMAMASINA RAĞMEN  YAKLAŞIK KURAN IN ÜÇTE İKİSİNİ İMAMLARA AYIRDILAR. İMALARIN YAŞADIKLARI DÖNEMLERDE İSLAMA YAMAYAMADIKLARI HÜRAFELERİ KAYIP İMAMDAN SONRA YAMADILAR. SAH İSMAİLE DÜŞMANIZ DEDİLER AMA ONUN PALININ VE İCRAATLERİNİN UYGULAYICISI OLDULAR.

Şiacılar Rasulullah'ın vefatından bu yana gelip geçen bütün devlet baskanları, imamlar İdareciler ve Halifeler'in zorba, zâlim ve gayr-i mesru idareci oldukların inanırlar ve on ikinci imamlarının bir müddet sonra geleceğini, Allah da ona, Ebu Bekir, Ömer ve bütün Müslüman halifelerini dirilteceğini, o da onları sorguya çekeceğini, (hasa!) zulmettikleri, gasbettikleri, zorba davrandıkları ve haksızlık ettikleri için onlara kesin cezalar uygulayacağını iddia etmektedirler.

Oysa Şiilerin on ikinci gayb olan imamın dünyaya gelip gelmediği de o kadar kesin değil. Bir rivayetde, zamanın Alevilerinin tuttukları nüfus kütüğüne göre; şianın imameye kolunun ma'sum (!) olan on birinci imamları çocuksuz olarak ölmüştür. Kardeşi Ca'fer, abisinin çocuğu olmadığı için malına ve addet müddeti içerisinde de hanımlarına ve cariyelerine sahip çıkmıştır. Hatta kardesi Ca'fer ile beraber o zamanın ileri gelenleri nezdinde on birinci imam olan Hasan el-Askerinin çocuğu olmadığı sabit olmuştur. İddia ettikleri on ikinci imamları ise tamamen hayali bir şahıstır. Çocuk bırakmadan vefat eden Hasan el-Askeri'ye nispet ettikleri bir yalandır. O zaman Alevileri çocuk doğdukça kaydeden siciller vardı. Hasan el Askeri'ye böyle bir çocuk kaydedilmemiştir. O çağda yasayan Aleviler de Hasan el-Askeri'nin vefat ettiğinde erkek çocuk bıraktığını bilmiyorlar. Hasan el-Askeri çocuksuz olarak vefat edince  Imamiyye'nin imamet silsilesi durmuş oldu. Mezheplerinin onun ölümüyle öldüğünü, imamları olmadığı için imamsız kaldıklarını gördüler ve durumu kurtarmak için, tarihin inadına giderek, Hasan el-Askerî'nin bir çocuğu olduğunu, bunun da on küsur asırdan beri bir sirdapta (mağara) saklandığını, halen de hayatta olduğunu, İslâm’daki sârî' halifenin bu çocuk olup, o günden bu güne kadar gelip geçen bütün idarecilerin zül men idareci olduklarını, velayetlerine hakları olmadığı halde Müslümanlardan zorla velayet istediklerini iddia ediyorlar. 

Yine yalancılardan olduğu bilinen Beni Nümeyre kölelerinden Muhammed b. Nusayr ortaya Hasan el-Askeri'nin sirdapta (babasının evinde) gizli bir oğlu bulunduğu fikrini ortaya attı ki kendisi ve arkadaşları Şiiler'in halk tabakasından ve zenginlerinden imam adına zekât toplayabilsinler ve böylece de kendilerinin imamiye olduğu iddiasını devam ettirsinler. Bu Muhammed b. Nusayr hayali sirdabın kapısı olmayı hayali imam ile Şiiler arasında zekât toplamak görevini kendisi üstlenmek istedi. Arkadaşları ona muhalefet ettiler ve bab (kapının) Hasan el-Askeri'nin evi yakınında bulunan Hasan Askeri'nin alış veriş yaptığı bir yağcı olmasında ısrar ettiler.

Bu anlaşmazlık baş gösterince Muhammed b. Nusayr onlardan ayrılarak kendisine nispet edilen Nusayriyye mezhebini tesis etti. Arkadaşları ise hayali onikinci imamın evlenmesini ondan çocuklar ve torunlar olması hilesini düşünerek imamlığın devam etmesi ve böylece de İmamiye mezhebinin devamı hilesini düşünüyorlardı. Fakat bunun Alevileri kaydeden görevliler tarafından yalanlanacağı, yalan olduğu ortaya çıkacağı anlaşılınca, bunun Abbasiler ve emirleri tarafından anlaşılacağına kanaat getirince on ikinci imamın sirdapda kaldığını onun "Gaybubeti Suğra" (Küçük kayboluş) ve "Gaybubeti Kübra" (Büyük kayboluş) olmak üzere sirdabda kaldığını iddia ettiler.

Bir başka rivayetde;

Muhammed b. Cerir et-Taberî , Abdulbaki b. Kani ve diğer neseb âlimlerinin ifadelerine göre Hasan b. Ali el-Askeri'nin çocuğu da yoktu.

(İbn-i Cerir et-Taberi H. 302 yılında meydana gelen bir hadiseyi naklederek şöyle diyor: Adamın biri çeşitli hilelerle halife Muktedirin yanına çıkarak kendisinin Muhammed b. Hasan b. Ali b. Musa b. Ca'fer olduğunu iddia ettikten sonra, Ebu Talip oğullarının huzuruna çağrılması için halifeye emrediyor. Bunun üzerine Ebu Talib oğulları başlarında başkanları Ahmed b. Abdissamed-ki İbn-i Tomar diye tanınıyor olmak üzere hazır oluyorlar. Ancak İbni Tomar, Hasan b. Ali el-Askerinin çocuk bırakmadığını söylemesi üzerine Haşini oğulları bağırarak bu adamın halka teşhir edilerek en ağır cezaya çarptırılmasını istediler. Onu bir deveye bindirip tevriye ve arife gününde halka teşhir ettikten sonra hapsettiler. Taberi bu hadiseyi Hasan el-Askerî'nin çocuk bırakmadığına delil olarak zikretmektedir.)
Şiiler hayali on ikinci imamın sîrdab'a (mağara) girdiğinde yaşının iki, üç veya beş olduğuna inanırlar. Oysa bu yaşta bir çocuğun Kur’ân ilmini bütünüyle kavraması, dinde müçtehit olması, islamdan bihaber bir çocuğun imam kabul edilmesi tabiî ki düşünülemez. Sonuç olarak düşünülmese de hikmetin arkasına saklanılarak batılın hak olarak düşünülmesine çıkar bir yol bulunuyor. Çünkü bunun adı inançtır. İnancın desteğine hikmet konunca bütün sular durulurr. Doğruya da  yanlışa da hikmet!. Tabi akıl kullanılmaz beyinler birilerine kiraya verilirse, birileri kendi çıkarı uğruna bir şeyleri düşünür bir takım inanç sistemleri oluşturur,  ballı bir hikmet lokmasıyla cehalete yutturursa sonuç bundan farklı olmaz. Atalar böyle inanacaksın demişler yoruma ve sorgulamaya ihtiyaç duyulmadan bir sürü uydurma tevillerin desteği ile hurafeler din olarak algılanması sağlanmıştır.

Çünkü bu olgunun altında bir takım çıkar çevreleri ve varlığı buna bağlı olan insanlar var. O yüzden bunlar bu yapının bozulmasını istemez.  Eleştirel bir İslami yaklaşımın yeşermesini sürekli gelenekçi kesimler engeller bu her yerde aynıdır. Niçin? Denilirse, Çünkü böyle bir yaklaşım yaygınlaştığı takdirde bu eleştiri alışkanlığını bizatihi imamet geleneğine yöneldiği zaman bu işin başında olanların hayatta kalmaları zorlaşacak. Çünkü eleştirilere, yanlış uygulamalara cevap vermeleri gerekecek… mevcut durum bir anlamda kölelik sistemidir. Çünkü insanları sürü gibi güdülüyor.  Bunun bozulması kimin işine gelir?  Oysa, insanlar sürecin içinde olsa alınan kararlar  istişareyle müştereken, alınsa  tabi ki işler değişecek. O zaman saltanat olmayacak. mezhep olgusu sadece teolojik, kelami bir olgu değil aynı zamanda siyasi boyutu olan bir olgu.

Konuyla ilgili tarihi hakikatleri biraz daha irdeleyerek bugüne gelirsek;

Şehristanı'nin belirttiğine göre de: "İbn Sebe. Hz. Ali'nin imametine ilişkin olarak ilk söz söyleyen kimsedir." Yine onun anlattığına göre Sebeiyye: "Fırka olarak ilk kez tevakkuf, gaybet (kaybolan imam) ve ric'at (imamın bir gün geri döneceği) görüşünü ileri sürendir(el-Milel: 1/174)

Sebeiyye'nin ihtilafına ve farklı farklı fırkalara bölünmesine rağmen bir zaman sonra onların bu görüşlerine Şia sahiplendi. Şia bundan böyle Hz. Ali'nin imametine ve halifeliğine sahip çıkmış ve bunu savunur olmuştur. Bununla ilgili olarak kendilerince nass (delil) sunmuşlar ve vasiyyetin varlığını ileri sürmüşlerdir. Bu görüşler de aslında İbn Sebe'ın geriye bıraktığı görüşlerdi. (el-Milel:1/146; Makalatu'l-İslâmiyyîn: 1/65-89)

Şia’da 12. imam gelmeden devlet kurulamıyor Zekât toplayamıyor, cihad yapılamıyordu. Çünkü bunlar on ikinci imam gelmeden yasaktı. Bu geleneği Humeyni “12. imam gelmedi diye İslam’ın bu kadar emirleri muallâkta, boşta mı kalacak?” düşüncesiyle Irak sürgünü esnasında ve velayet-i fakih nazariyesini geliştiriyor, yani biz 12. imama vekâleten devleti kuralım diyerek yola çıkıyor ve  bu işi başarıyor. Burada şu hakkı da sahibine teslim etmek  gerekir ki bugünün şii alimlerinden olan Ahmed el- Katip “Şia Siyasal Düşüncesinin Gelişimi” adlı kitabında bu anlayışı ve  Şeraiti çizgisini çok daha ileri götürerek şii düşüncesinin bir çok inancını temelden sarsacak tarihi hakikatleri ortaya koyuyor.  Ahmet el- Katip, 10 asır geçmiş hala 12. imam gelecek; gelmeden devlet kuramıyoruz, hâlbuki dünyada zulüm zulüm üstüne… Yani 12. imam gelene kadar Müslümanlık yaşanmayacak mı?. Bu anlayışın islamın özüyle bağdaşmadığına dikkat çekerek  on ikinci imamın  tarihte hiçbir zaman  yaşamadığını, böyle bir şahsın efsane, mitoloji olduğunu belirterek bu konuyla ilgili rivayetleri doğrudan inceleyerek ortaya koymuştur. Daha  sonra Ehl-i Beyt’in ilk üç-dört asrında Ehl-i Beyt çevrelerinde  nass ve vasiyetin değil de şura prensibi egemen olduğunu ana Şii kaynaklara dayanarak göstermiştir. Yani Müslümanların  kendilerini kim yönetecekse  buna kendilerinin  karar vermesi gerektiğini ortaya koymuştur.

 Ancak, bu gerçeğe tahammülü olmayan bağnaz ve gelenekçi düşünce tek çıkar yol olarak Ahmed el- Katip’i yaşadığı çevrede en ağır itham olarak kabul edilen Sünnileşme ya da gizli Sünni olmakla itham etmişlerdir. Onu kendi dünyalarında yalnız bırakarak o düşüncenin yayılmasının önüne geçemeye çalışmışlardır. On ikinci imam düşmanları öldürecek diye kayıp oldu iddiasında bulunanlara karşı Ahmet El- Katip ne diyor?
“İşte İran’da Şii devleti kuruldu.  On ikinci İmamın Korkmasını gerektirecek bir şey yok niye çıkmıyor ?”  Demektedir. Bu makul adam haksızlık mı ediyor? Asırlardır kurulu düzenin sünnetullaha aykırılığını saçmalığını fark eden ve bu Hakikati cesaretle savunan  örnek insana bunca düşmanlık niye! ? Yine bir başka şia alimi Ali Abdurrazık imamet meselesini dinin dışında seküler bir şey  gibi görmekteyken bu gerçeklere direnç neden?

Bu konuyla alakalı Kim tarafından rivayet edildiği ve senedinin güvenilirliği konusunda İslam âlimlerince pek güvenilir bulunmayan ancak şianın çok itibar ettiği “Kim (bir imama) biatsiz ölürse, câhiliyyet ölümü üzerine ölür.” mealindeki hadis İmam Ahmed bin Hanbel'e sorulduğunda;
“İmamın kim olduğunu bilir misin? İmam, imametinde bütün müslümanların ittifak ettiği kimsedir”. Demiştir. Oysa şiacılar bu imamların kendi projelerindeki imamlar olarak nitelemişlerdir. Dedim ya inanç!

 Bu hadisin Müslimin rivayetinde, Harre mevkiinde cereyan eden bir hadise üzerine İbn-i Ömer, Abdullah b. Mutin'e geldiğinde; Ebu Abdurrahman (İbn-i Ömer)’a bir döşek seriniz otursun; demesi üzerine İbn-i Ömer: “size oturmağa değil, bir hadisi nakletmeğe geldim. Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle buyurduğunu işittim:

“Her kim itaatten bir el kadar ayrılırsa, kıyamet gününde Allah'a fiili hususunda lehine hiç bir hücceti olmayarak kavuşacaktır. Her kim de boynunda (emire) biati olmayarak ölürse cahiliyyet ölümü ile ölür:” (Müslim Kitabül İmare 13).

Bu hadisi İbn-i Ömer, zamanın emiri Yezid'in hal edildiği bir zamanda nakletmiştir. Hadis, Ulûlemre itaat etmeyenin, onlara karşı kılıçla çıkanların cahiliyye ölümü üzerine ölecekleri hükmünü ifade ettiği bildirilmiştir. Bu ise şiacıların durumuna taban tabana zıttır. Onlar âmirlere uymayan veya istemeyerek uyan insanlardır. Bu konu ile alakalı birden fazla hadis bulunmaktadır. Bunlar;

Cündüb b. Abdullah el Beceli'nin rivayet ettiği diğer bir hadiste de Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur:

“Her kim, hak ve bâtıl olduğu bilinmeyen karanlık bir davanın bayrağı altında kavmiyet ve asabiyete çağırarak yahut kavmiyet ve asabiyete yardım ederek öldürülürse onun bu ölümü tam bir câhiliye ölümü olur” (Müslim Kitabül İmare 13).

İmamet mevzuunun kurumsallaştırılması ve iran ın Şiileşme faktörünü anlatan tarih kitaplarında, İran’ın Hz. Ömer’in hilafeti zamanında fethedilmesi, birliğinin bozulması ve gücünün kırılması üzerine, Hz. Ömer’den, dostlarından ve askerlerinden intikam almak cihetine gittiler. Onların, kaybettikleri iktidarlarını tekrar ele geçirme çabaları ve bu konuda ki aşırı ihtirasları, İran Yahudilerinin, bu bölgedeki Müslümanlar arasında fitne tohumları ekmek için, fevkalade müsait bir vasat bulmaları sağladı. Ortak noktalardan birisi, İran melik’i Yezdcurd’un kızı Şehrbanü’bub, İranlı diğer esirlerle birlikte Medine’ye getirilmesinden sonra, Hüseyin b.Ali ile evlenmiş olmasıdır. Yahudilerin, müminlerin emiri, Müslümanların halifesi Hz. Osman’ı şehit etmeleri ve bilgisi ve izni dışında Hz. Ali’nin arkasına sığınmaları, Ali’nin ve evladının velayetlerini ve hilafetlerini iddia etmeleri üzerine,  İranlılar, Hz. Ömer’den, dostları ve İran’ı fetheden ashabtan, hilafeti İslam fütuhatını doruk noktasına ulaştıran, eğrilikleri doğrultan ve asileri sürgün eden Hz.Osman’dan intikam alma konusunda,  Yahudilere yardım ettiler. Böylece İranlı’lar bilhassa Zeynul ağabeydin lakabıyla tanınan Ali b el-Hüseyin’in ve onlarca mukaddes bir sülale olan Sasani soyundan gelme İran meliki Yezdcurd’ün kızı Şehrbanü’dan dolayı İranlı kabul edilen çocuklarının kanlarının akması üzerine, bu bozguncuyu ve isyankâr Yahudilere yardımlarını artırdılar.

İranlıların çoğu, işte bu sebeplerden dolayı Şii oldular; sahabeye; özellikle İran fatihi ve Mecusi ateşini söndüren Ömer ve Osman’a sövmekle teselli buldular. Böylece onlar, Yahudilerle birleştiler; bu gayenin tahakkuku için onlarla işbirliği yaptılar; onların yoluna uydular, metodlarının benimsediler. Uzun süre İran’da ikamet eden ve İran tarihini derinlemesine inceleyen İngiliz müsteşriki Browne, bu konuda şöyle der: “İranlıların ikinci Halife Ömer’e düşman olmalarının en önemli sebebi, Ömer’in Acem ülkesini fethetmesi ve Sasanilerin iktidarına son vermesidir. Her ne kadar onlar, bu düşmanlıklarına, dini ve mezhebi bir şekil vermişlerse de, düşmanlıklarının gerçek sebebi, dini ve mezhebi değildir.”( E.G Browne, Tarihu Edebiyatı İran, s. 217)                                                                                                                                                Aynı müsteşrik, bir başka yerde, daha açık olarak şunları yazar: “İranlıların, Ömer b. el-Hattab’a düşman olmalarının sebebi, onun Ali ve Fatıma’nın haklarını gasbetmiş olması değil, tersine İran’ı fethetmesi ve Sasani hâkimiyetine son vermiş olmasıdır” Browne, daha sonra İranlı şairin şu beyitlerini  zikreder:

“Ömer, Sasanilerin uzun saltanatına son verdi. İran meliklerinin en büyüklerinden olan Cemşid Oğullarının hâkimiyetini ortadan kaldırdı”.

İranlıların, Ömer’e düşman olmaları, Onun Ali’nin hilafet hakkını gasbetmesinden değil, bilakis İran’ı fethetmesinden kaynaklanan eski bir meseledir”.( Brown, c.4 s.49 )  

Browne, devamla şöyle der: “Ali b. el-Hüseyin’in annesinin, melikleri “Yezcurd”ün kızı olduğunu bilmeleri sebebiyle, Ali b. el-Hüseyin’in evladına bağlanmakta teselli ve itminan buldular. Meliklik haklarının, dini haklarla birlikte, onun çocuklarında toplandığını kabul ettiler. Böylece onlar arasında, siyasi münasebetler hasıl oldu. Bu sebepledir ki, İranlılar, meliklik haklarının ancak semadan ve Allah’tan geldiğine inandıklarından, meliklerini kutsallaştırdılar ve onlara sımsıkı bağlandılar”.( Browne, c1 s. 215)

İMAMLARIN KENDİlLERİNİ İFADESİ 

İmamların hayatları incelendiğinde görüleceği gibi İlk   İmamların sözlerinde bugünkü  manada bir imamet anlayışına rastlanmamasına rağmen, Şiacılar İmamet mevzuunu imanın bir esası saymışlar mesheplerini  uydurmalarla doldurmuşlardır. Uydurma olan imamet meselesi de  bu  mezhebin en büyük problemidir.  "Vasiyet"  konusu,   bizzat  Hz. Ali  tarafından  yalanlanmıştır.  İbn Abd-i Rabbih, Abdullah b. el -Kevva'nın,  Hz.Ali'ye,  Hz.  Peygamber'in   kendisine  bir  şey  vasiyet edip  etmediğini  sorduğunda  Hz. Ali'nin   ona:   "-Ey Allah'ım   O'na  ilk  iman  eden  benim, yine  O 'nu   ilk yalanlayan   ben   olamam. Bende Hz. Peygamber' in  bir   vasiyeti  yoktur. Şayet böyle bir şey olsaydı ne Temim, ne de Adiy oğullarından birisini minberde bırakmazdım."   diye   cevap   vermiştir.  

Ne İmam cafer-üs sadık, ne de ondan sonra gelen imamlar halifeliğin kendilerinde olmaları gerektiği konusunda bir mücadelenin içinde yer almamışlardır. Onlar hz. hasan'ın vasiyetine uyarak velayet ve imamet ile yetinmişler, halifelik tekliflerini dahi geri çevirmişlerdir. Çünkü biliyorlardı ki, hilafet ile velayet ayrıdır ve gerçek hilafet 30. yılda bitmiştir

Yine İmamı   Ca'fer   es-Sadık,  hayatı boyunca ilim,   fıkıh   ve   zühtten başka bir şeyle ilgilenmemiş ve  kendini   imamlar   zincirinden   saymamıştır. Birden fazla halife döneminde yaşamış olmasına rağmen Ca’fer es-Sâdık,  siyasetten uzak Kalmış, Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer hakkındaki olumlu görüşleri sebebiyle de bu halifelerin baskısı altında kalmamıştır.  Hiçbir zaman imamlık iddiasında bulunmayan ve bu konuda hiç kimseyle tartışmaya bile girmeyen Ca’fer es-Sâdık, daima ilimle meşgul olmuş ve bu maksatla kendisine gelen iyi niyetli insanları geri çevirmemiş, doğru bildiklerini onlara aktarmıştır. Ca’fer es-Sâdık’ı dinlemek ve bilgi almak için gelenler arasında birçok isim, daha sonraları Fıkıh ve Kelam ilminin gelişmesinde önemli katkılarda bulunmuşlardır. Bunlar arsında Ebû Hanife(öl:150), Mâlik b. Enes(lö:179), Mutezile’ nin kurucusu Vâsıl b. Ata(öl:131) ve meşhur kimyacı Cabir b. Hayyân(öl:200) sayılabilir.

İmam Ca'fer es-Sadık hayatında sapık  insanları   reddetmiş  kovmuş  onlardan uzak durmuş, sapıklıklarını ilan etmiştir.  Halkı da onlardan uzak durmaya  davet etmişlerdir.  Zira onların yaydığı inançları tasvip etmiyordu. Ebu'l Carud, Ahmed b.Keyyal'da bunlardandır. Celaleddin es-Suyûtî İmam Cafer in  “ Ebû Bekir ve Ömer’i hayırla anmayan kişiden uzağım”dediğini belirtmektedir.  Bütün bunlara rağmen  Ca'fer es-Sadık 'ın ölümünden sonra muhtelif fırka ve mezheplere  ayrılan Şii'lerden her gurup kendilerini bu imamın   taraftarlarına kabul ettirmek için, fikir ve görüşlerini ona dayandırmışlardır.   Şehristani   ve   İbn   Hazm   bu   durumlara örnekler vermişlerdir.  ((Şehristani el-Milel ve'n-Nihal, 1, 146-155).

Yine İmam Zeyd bugünkü adıyla Zeydiyye diye anılan grup, Peygamber efendimiz sallallahü aleyhi ve sellemin isim ve şahsını belirtmek sûretiyle yerine bir imâm (halîfe) vasiyet etmemiş olduğuna inanırlar, Onlar için imâm, ancak vasıfları ile tanınabilir. Taşıdığı vasıflar îtibâriyle imâm, hazret-i Ali'dir. Hazret-i Ebû Bekr ve hazret-i Ömer'in halîfeliklerini kabûl ederler. Muta nikahının meşru kabul etmezler. Büyük günâh işleyen kimse tam mânâsı ile tövbe etmedikçe temelli olarak Cehennem'de kalacaktır. (Abdülaziz Dehlevî, Abdülkâdir Bağdâdî)

Hz. Peygamber'in soyundan gelen Zeydi imamlardan Meşhur alimin İbn Murtaza'mn şu ciddi tespitleri ve ifadeleri de çok önemlidir.  "Rafızilerin mezhepleri, ilk devir geçtikten sonra ortaya çıkmıştır. Sahabe arasında, hiç kimsenin Ali hakkında açık,' mütevatir nassdan sözettiği duyulmamıştır. Orlar, önce Ammar, Ebu Zer, Mikdat b. elEsved'in de Ali'nin imam olduğu görüşünde olduklarını ile sürmüşlerdir. Lakin, isimleri zikredilen bu kimselerin, Ebu Bekir ve Ömer' den teberru ettikleri gibi  ikisine de küfür etmemişlerdir. Bu duruşları Rafızîleri yalanlamaktadır. Öyle ki, onların iddialarının  aksine; Ammar Kufe'de, Selman el-Farisi de Medain'de Ömer b. El Hattab'ın tayin ettiği amirler olarak görev yapmışlardır" ' Öte yandan, eğer, Hz. Ali, Hz. Peygamber tarafından halife tayin edilmiş olsaydı, bütün müslümanları ilgilendiren böyce bir meselenin, Hz. Ebu Bekir'in halife seçildiği Sakıfe olayında, Hz. ömer'in halife olmasındave Hz. Osman' ı hilafet makamına götüren tartışmalarda gündeme gelmeyeceğini düşünmek mümkün olmazdı. Oysa, ne Sakife olayında, ne de diğerlerinde böyle bir şey olmamıştır.

hiç kimse Ali ile ilgili böyle bir delil ileri sürmüş değildir. Ustelik, Hz. Ali'nin kendisi de, hiç bir zaman, bu iş benim hakkımdır dememiştir. Beni Hz. Peygamber halife tayin etmiştir, diyerek halifelik iddiasıyla

Ortaya çıkmış değildir. Hz. Ali'nin Hz. Peygamber'e yakınlığım, dini konulardaki titizliğini göz önüne alırsak, onun, Hz. Peygamber'in bir emri karşısında sessiz kalabileceğini düşünemeyiz.”

 Hz. Ali  Allahın bir velisidir.!... Vilayet onda muhammed-Ali nuru olarak tecelli etmiş, ondan bütün evlatlarına yansımıştır. Onun evlatları da bu nur'u kendi evlatlarına intikal ettirmişlerdir. Ali’nin şehadet'inden sonraki 300 yıl içerisinde iktidar hırsına kapılan bir kaç torundan başka, hepsi peygamber soyu'ndan olmanın şuuru ve vakarı içinde, ilim'den ve din'den başka bir şeyle ilgilenmemişler, insan yetiştirmeye önem vermişlerdir.

23- ŞİİLERİN ANLADIĞI ŞEKİLDE BİR İMAMA İHTİYAÇ VAR MI?

Ehl-i  Sünnet  âlimleri,  İmametle  ilgili   Şia'nın   görüşlerinin  doğru  olmadığı  hususunda  ittifak  etmişler  ve  Şia'nın  görüşlerini  şu  hususlardan  dolayı  reddetmişlerdir. 

 İmama  ihtiyaç  vardır,  fakat  masum  imama  ihtiyaç  yoktur.  Dini  hükümlerin  yerine  getirilmesi,  kötülüklerin  giderilmesi  ve  İslam'ın  korunmasına  ihtiyaç  vardır.   Ancak  bu  ihtiyaçları  giderecek  kimsenin  masum  olması  şart  değildir.  İctihad  ehli  ve  adalet  sahibi  olması  yeterlidir.  İmamın  hata  etmesi  caizdir.  Uyanlara  ise  herhangi  bir  sorumluluk  yoktur. "Ey  inananlar!  Allah'a  itaat  edin.  Peygambere  ve  sizden  olan  emir  sahiplerine  de  itaat  edin." (217)  ayetindeki    "emir  sahipleri"   Şia'nın  ileri   sürdüğü  gibi  İmamlar,  demek  değildir.   Ya  Raşid  halifeler  veya  seriyye  komutanları,  yahud da  dini  hükümlerde   fetva  veren  ve  insanlara  dinlerini  öğreten  âlimlerdir.  (İbn-i  Kesir'de  buradaki   Ulu'l  emr'den  maksadın  Ulema  olduğunu  beyan  etmektedir.)  Şu  hususta  unutulmamalıdır ki,  imam  şeriata  uygun  ettiği  sürece    ona  uymak  gerekir.    Şeriata  karşı   hareket  ederse,  ona  uyulmaz. Peygamberlerin  bazı özellikleri   imamlarda tahakkuk edebilirse de, bütün özelliklerinin imamlarda bulunması söz konusu değildir.   İsmet de bunlardandır. Ehl-i Sünnet'e göre İsmet, peygamberlere mahsus bir sıfattır ve peygamberlik şartlarındandır.  İmamlık şartlarından değildir. (219)

İnsanların, hidayet  için  Kur'an  ve  Sünnet'e sarılmaları yeterlidir. Bu konuda  birçok  ayet  ve hadis vardır. Ama masum imama uymanın lüzumunu  belirten tek bir ayet ve hadis yoktur.

Şer'i   hükümler  bedihi (apaçık) dir. Mü'minler, açık olmayanlarını (Müteşabihleri) anlamakla yükümlü  tutulmamışlardır. Zira İslâm'da güç yetirilemeyeni teklif yoktur. İmam, vahiy almadığına göre, bedihi olmayan şer'i hükümleri  nereden  bilebilecek?  Ehl-i Sünnet'e  göre, rey ve kıyas haktır.  Masum birine ihtiyaç yoktur.  Kur'an, Sünnet, İcma' ve Kıyas'tan ibaret olan şer'i deliller insanlara  kafidir.

 İmam, şeriatın koruyucusu kabul edilse bile, şeriatı kendi zatıyla koruyor değildir.  Aksine,  Kitap,  Sünnet,  İcma' ve sahih içtihadıyla korur. İmam'ın içtihadında  hata  etmesi  ise  caizdir. Bu hata sağlam şeriatı bozmaz.

İmamların sözü,  Peygamberlerin sözü  gibi  hüccet  değildir.  İmam  kumandan mesabesindedir.  Peygamberlere  caiz  olmayan  şeyler,  imamlara caizdir.  (Kadi Abdu'l Cebbar, Mugni, c.15.sh:313)

  "...Seni insanlara  imam (önder) yapacağım" dedi. O  (İbrahim): "Soyumdan da" deyince,   "zalimler benim  ahdime erişemez"  dedi. (Bakara: I24) ayeti imamların masum olduğuna delil değildir. Zira ayetteki "ahd"den murad,  ya peygamberlik veya imamlıktır. (Taberi, Cami'ul Beyan, C.I. sh: 530)  Şayet imamlık ise, her masum olmayanın  zalim  olduğu  gerçek delildir.  Belki,  adaletli olmayan,  tevbe edip  nefsini ıslah etmeyen zalimdir. (Cürcani, şerhu'1-Mevakıf,C.3.sh:265-266)

"Ey  Peygamber'in  ev  halkı  Şüphesiz  Allah  sizden  kusuru  giderip  sizi tertemiz yapmak ister." (Ahzab: 33) ayeti de imamların ismetine delil değildir. Çünkü, bütün imamların Ehl-i beyt'ten olma şartı ve zarureti yoktur. Ayrıca ayetteki rics, manevi pislik olan töhmettir. Onlardan töhmetin kaldırılması, hata etmelerini engellemez. Zira müctehid, içtihadı hatalı da olsa sevap kazanır. (Rüşdi Alyan,el-İslâm, ve'l-Hilafet, sh: 59)

 Halktan  zekât ve vergi toplamak için adaletli olmak gerekli ise de masum olmak şart  değildir.

İmam ve halife  dini  konularda  fetva verirken isabet de  edebilir  hata da. Müctehidin  hata  etmesi  caizdir.

Halkın, imamın  kıldırdığı  namazda  şüpheye  düşmemesi  için  imamın  masum olması gerekmez. Bu,  Şia'nın bir iddiasından başka bir şey değildir.

"Ben  ümmetim  hesabına,  başlarına   geçecek  sapık  imamlardan  korkarım",  hadisi de  imamların  masum  olmadığına   delâlet etmektedir.   (Tirmizi, Fiten, 51- Ayrıca,  adil  ve  zalim imamlarla ilgili hadisler için bk. İbn Hacer, El- Matalibu'l- Aliyye, c.2, sh: 232-234.)

Masum imama ihtiyaç yoktur, insanlar bütün işlerinde imama uymak mecburiyetinde de değillerdir.

Peygamber'in getirdiği dini hükümleri nakleden,  imamlar değil; adil, zabit ve güvenilir  raviler  ve  âlimlerdir.

İmamların,  meleklerden  üstün olduğuna dair akli ve nakli herhangi bir delil mevcut değildir.

Şia'ya göre,  gaip  imamın  naibi  olan  müctehid  imam,  masum olmadığına göre Şia'nın görüşündeki tenakuz kolayca anlaşılmış olur.

Şia'nın, imamlar ve ismetleriyle  ilgili  görüşünün dini naslara uygun olmadığı ortadadır.   Zira,  Peygamberler  bile,   imam  olmak   hasebiyle  hata edebilirler..... Bu nassla sabitken, imamların,  doğumlarından,  ölümlerine   kadar büyük küçük her türlü  günahtan;  unutmak, yanılmak  ve  hata etmekten  masum  olduğunu  iddia etmek ne derece doğru olabilir?

İmamların  masum  olduğuna  dair açık ve kesin bir delil mevcut değildir. (Başta Hılli olmak üzere  bir  çok  Şia âliminin  imamların  ismetine dair ileri sürdükleri deliller  çeşitli mantık oyunlarından ve ayetleri zorlama suretiyle yaptıkları tevillerden  ibarettir.  Her mezhebin kendine göre bir mantığı vardır.  Şia mantığına göre bunlar doğru,  fakat Ehl-i Sünnet'e göre yanlıştır.)  Allah  Teâlâ’nın,  lütfen masum   bir   imam  göndermesinin   gerekli  olduğu  iddiası dayanaksızdır. Zaten böyle  bir  imam  da  mevcut  değildir.   Muntazar   (gibi)  imamdan da kimseye bir fayda yoktur.  Tarihen  herkesin,  On  iki  imamı kabul edip bunlara tabi olduğu da sabit değildir, (İbn Teymiyye a.g.e. c.2, sh:I34-135)

Şia'nın  ileri  sürdüğü  deliller  dayanaktan yoksundur. İmamın, Haşimi olmasının şart koşulması,  nassın zahirine ve ümmetin,  Hz.Ebu Bekir ve Hz. Ömer'in halifeliğini (imamlığını) tasdik sadedinde yaptığı akid icmaına aykırıdır, İ İmamın, masum  olması  ve  gaybı  bilmesi  şartı da ümmetin icmaı ile batıldır. (Amidi,Gayetü'l-Meram, sh: 384 )

Raşid  Halîfelerin halifeliği ittifakla akdedilmiş ve onlarda masum olmadıklarını itiraf etmişlerdir. Nitekim bazı hususlarda, halifelerin  görüşlerinde  isabet edemeyip yanıldıkları tarihen sabittir.   Bu da imamların masum olmadıklarını gösterir. (Amidi, Ğayetü'l-Meram, sh: 385)

Şiaya göre “İmamet in ne olduğunun tespiti, atanacak kişinin tayini şeri hususların işleyişi değişim ve ziyadelikten korunması Allaha vaciptir”. Yani bunun tayini devleti kimin yöneteceğini insanlara bırakılamayacak bir konudur. Oysa herhangi bir meselenin Cenabı Allah’a vacip olduğunu varsaymak hâşâ Allah ın aciz olduğunu kabul etmek anlamına gelir. Yani bu hususu Allah ın üzerine vacip kılacak başka bir güç olduğunu tasdik etme anlamı çıkar. İslam inancında gerçek anlamda imamet mevzuu var idiyse, Hz Peygamber de imamı tayin için gönderilmişse, bu husus neden Kuran da bulunmamaktadır? Hâşâ Allah Hz peygamberden sonra ümittin bu hususla ilgili tefrikaya düşeceğini bilmedi mi?  Yada inanılması ve uyulması farz olan bir hususu kulundan neden salkıdı?  Hz Allah imanın esasına yönelik bir şeyi neden gizledi. Birileri bunu anlasın diğerleri de anlayamasın cehenneme gitsin mi istedi? Haşa bu sıfat nasıl Allah a yakıştırılır?.

Şianın iddiaları böyle olmasına rağmen Hz Peygamberimizden sonra Hz Ebu Bekir halife seçilmiş ve toplumun önderi imamı olmuştur. Şianın sahabe düşmanlığı kıssalarında hakaret vari Hz Ebu Bekir in korkak birisi olduğu anlatılır. Peygamberin yardımcıları arkadaşları akrabaları dostları bu kadar gaflet içinde miydi ki böylesi korkak bir adamı kendilerine imam seçti. Ya da birileri seçti de diğerleri neden karşı çıkmadı.  Halifeye “ Doğru davranmazsan seni kılıcımızla düzeltiriz” diyen bir cemaat neden bu haksızlığa karşı çıkamadı!....?  Şianın bu konudaki iddialarını gerçekliği, ihtimal olarak bile düşünülmesi muhtemel bir hakikat değildir. Ama şia bu ve buna benzer binlerce üretilebilecek sorulara geliştiği süre içinde yorumlar getirmiş, teviller getirmiş, su olmadık derelerde nehirler taşımış,  söylemlerinin birçoğunda birbirlerini yalanlamışlar sürekli bir çıkış bulmaya çalışmışlardır.

Bu imamet mevzu kurani bir kavramdı da; İmam Zeyd Hz Ebu Bekir, Ömer, Osman’ın imamlığını neden kabul etti. Neden diğer Şiiler İmam zeyd e bu konuda karşı cıktılar. Onlar bu konuları imamdan daha mı iyi biliyorlardı?. Yoksa yanılmaz dedikleri imamlar birçok yerde olduğu gibi burada da mı yanıldılar?

Konunun aslına  devlet Yönetimi ile ilgili Kuran ayetleri ile Şiacıların imametle ilgili delil gösterdikleri ayetleri  bütünlük içinde incelendiğinde;  İmamlığın  kişisel olduğu , İslam dininde soya ve akrabalığa bağlı bir İmamlık olayının bulunmadığı, imamlığın Rahmana kul olan herkesin sahip olabileceği bir mevki olduğu apaçık görünür. Ancak Şiacılar bu iddialarını delillendirmek adına yüzlerce formül geliştirmişlerdir. Bunların her birine inmeyede gerek yoktur. Bizce asıl olan bu konu ile alakalı Kuran ın formülüdür.

Konu ile alakalı ayetler;

“Bir zamanlar Rabbi İbrahim'i bir takım kelimelerle sınamış, onları tam olarak yerine getirince: Ben seni insanlara önder yapacağım, demişti. "Soyumdan da (önderler yap, yâ Rabbi!)" dedi. Allah: Ahdim zalimlere ermez (onlar için söz vermem) buyurdu. Bakara /124

Şiacılar bu sureyi imametin delili olarak sunmaya kalkarlar. Bu surenin neresinde

- Ve onlar ki: "Ey Rabbimiz"! Bize eşlerimizden ve zürriyetlerimizden gözler aydınlığı ihsan et ve bizi takva sahiplerine imam kıl derler. Furkan/74

- Rabbin tarafından (gelmiş) açık bir delile dayanan ve kendisini Rabbinden bir şahidin izlediği, ayrıca kendisinden önce, bir İmam ve bir rahmet olarak Musa'nın Kitab'ı (elinde) bulunan kimse (inkârcılar gibi) midir? Çünkü bunlar ona (Kur'an'a) inanırlar. Zümrelerden hangisi onu inkâr ederse işte cehennem ateşi onun varacağı yerdir, bundan şüphen olmasın; zira bu, senin Rabbin tarafından bildirilmiş gerçektir; fakat insanların çoğu inanmazlar. Hud/17

- Ondan önce de bir rahmet ve İmam olarak Musa'nın kitabı vardır. Bu (Kur'an) da, zulmedenleri uyarmak ve iyilik yapanlara müjde olmak üzere Arap lisanıyla indirilmiş, doğrulayıcı bir kitaptır. Ahkaf/12

- Musa'dan sonra, Benî İsrail'den ileri gelen kimseleri görmedin mi? Kendilerine gönderilmiş bir peygambere: "Bize bir hükümdar gönder ki (onun komutasında) Allah yolunda savaşalım" demişlerdi. "Ya size savaş yazılır da savaşmazsanız?" dedi. "Yurtlarımızdan çıkarılmış, çocuklarımızdan uzaklaştırılmış olduğumuz halde Allah yolunda neden savaşmayalım?" dediler. Kendilerine savaş yazılınca, içlerinden pek azı hariç, geri dönüp kaçtılar. Allah zalimleri iyi bilir.Bakara/246

- Peygamberleri onlara: Bilin ki Allah, Tâlût'u size hükümdar olarak gönderdi dedi. Bunun üzerine: Biz, hükümdarlığa daha lâyık olduğumuz halde, kendisine servet ve zenginlik yönünden geniş imkânlar verilmemişken o bize nasıl hükümdar olur? Dediler. "Allah sizin üzerinize onu seçti, ilimde ve bedende ona üstünlük verdi. Allah mülkünü dilediğine verir. Allah her şeyi ihata eden ve her şeyi bilendir" dedi. Bakara/247

Birde bu olayı Hz Ali acısından irdeleyelim.

Ali’nin Peygamber’in ilk halifesi olması hususunda ilahi bir emir mi  vardı; yoksa bu, Resulullah’ın şahsi arzularından bir arzu muydu? İmam Ali, bu hususta Allah’tan  bir emir olmadığını söylüyor. Ali’nin çağdaşları da bunu söylüyorlar. Büyük kayboluşa kadar devam bu görüş, büyük kayboluşla birlikte Şia’nın akidelerinde meydana getirilen değişikliklerle birlikte bu görüşün tezadı akide haline getirildi.

           İmamet mevzuunun kimin hakkı olduğu konusundaki düşüncenin ele alındığında teferruatta saklı olan ancak olayın boyutunu değiştiren çok önemli bir nokta bulunmaktadır. Ki Şiacılar bu noktayı gözden kaçırmaya çalışmaktadırlar.  İmam Ali ve beraberindekilerin Resulullah’ın halifesi olması hususunda öncelik hakkı nın Ali de olduğu ve fakat Müslümanların başkasını seçtiği görüşü ile Hilafet’in Ali’ye Allah tarafından verilmiş bir hak olduğu halde bu hakkın çağdaşları tarafından gasp edildiği iddiası arasındaki fark gözden kaybedilecek bir fark değildir. Hz Peygamberden sonra halifeliğin secimle yapılmasının meşru olduğunu ve hilafet hususunda gökten inen bir emir bulunmadığını bize Hz Ali kendi şöyle demektedir.

            “ - Ebu Bekr’e, Ömer’e ve  Osman’a biat ettikleri gibi bana da biat ettiler hazır bulunanaların seçmeye, bulunmayanların da red etmeye hakları kalmamıştır.

            Şura ancak Muhacirler’le Ensar’ındır. Bir kişi üzerinde anlaşıp onu imam olarak tanıdılar mı, Allah’ın rızasını almış olurlar. Onların emrine itiraz edecek veya başka bir yön gösterecek olan olursa, onu yola getirmeye çalışırlar. Aksi takdirde müminler doğru olmayan bir yolu tutmasından dolayı onunla savaşırlar!...” Bu hususta Allah ın emri olmadığının Ali tarafından bir başka tescili ise; Hz. Abbas Ali’ye “Uzat elini sana biat edeyim”. Dediğinde, Hz Ali  “İnsanlar peygamberin amcası yeğenine biat etti derler”. Deyip bu teklifi kabul etmediği muteber bütün tarih kitaplarında mevcuttur. Bu konuda bir emir olsaydı bunu elbette ki Ali bilirdi. Bildiği halde böyle davrandıysa Allah ın emrine karşı gelmiş olurdu. Bu durum Ali ye yakışır bir durum mudur?. Hz Ali’ye verilmiş bir hak var idi ise; o hakka sahip çıkmamak, ya da çıkamamak, hakkını savunmamak, pısırıklık etmek, korkarak saklanmak, takiyye yaparak yalancı durumuna düşmek, hiç ona yakışır bir vasıf mıdır?  Kim böyle bir Ali yi sevebilir. Haşa bu kötü vasıflar hiç O Allah ın aslanına yakışır bir şey midir?. Şia felsefesinin islamın kutsal değerleri tarafından desteklenir bir tarafı yoktur. Olamaz da. Yoksa islam kendi içinde çelişkiler yumağı olur. Bu nedenle de  bu felsefenin tarihi gerçeklerini bilenler İslamı gerçek anlamda kavrayan ilim adamları tarih boyunca şia felsefesine cevap verme gereği bile duymamışlardır. Çünkü muhatap alınacak doğrulukta ve fikirde bir kişilik bulmak mümkün olmamıştır. Karışınızda neyle karşılaşacağınızı asla bilemezsiniz. Size görünüşte hak verir, ice döndüğünde sözünden cayar. İlim diye uydurmaları tarihi safsataları ortaya sürer. Tevilleri yorumları tarihi gelenekleri dinin merkezine koyar. Yani onlarla neyi tartışacağınızı bilemezsiniz. Hangi konuda uzlaşacağınızı anlayamazsınız.

Amaç eğer doğruyu araştırma ve orda karar kılmak olsaydı, 1148 de Nadir Şah zamanında bu amaçla yapılan küçük bir şurada tespit edilen taraflarca onaylanıp ilan edilen  gerçekler herkesçe benimsenirdi. Şiacıların amaçları hiçbir zaman doğruyu bulmak adına değil doğruyu bulandırmak kafaları karıştırmak ondan sonra kendi doğrularını şırınga etmekten geçer bu tarihte de bugünde böyledir. Kendi çıkmazlarını ayet ile ispatladığınız zaman size söyleyecekleri ilk şey

“Bu ayetleri sizler anlayamazsınız bunun Batıni manası var bunu ancak Hz Ali ve diğer imamlar anlar.” Yani bizler anlarız derler. Çünkü ayetleri onlardan başka anlayacak kimse yoktur.

 Peki Allah bu kitabı raflarda dursun anlaşılmasın imamlar anlasın da bizlere anlatsın diye mi gönderdi!?. Pekiyi  bize bunu anlatacak imam nerede, İmamların bu konularla ilgili anlatıları nerde?. Madem bir imamlık müessesi var bin iki yüz yıldan beri neden imam bizleri aydınlatmıyor. Bu imamlar nerede? Var olan bir şey, inanılması gereken bir akide ortadan kaybolur mu? İmamsız bir devir olur mu?  İmamın olmadığı yada imamdan uzakta kalındığında insanların hali ne olur? Eğer bu imamlar toplumun önderi ve yöneteni olarak gönderilmiş se neden Hz Ali ve Hz. Hasan dan başka birisi toplum yönetimini ele alamadılar. Eğer alamayacak idiyseler neden alamayacakları şeye iman edelim. Allahın bu konudaki iradesinin önüne insanlar geçebilir mi? Cahiliye döneminin en karanlık dönemlerinde Hz Peygamber aracılığı ile Cenabı Allah ın iradesinde hiç yanılma ve sapma  olmadan islam nasıl doğdu ve muzaffer olduysa, imamet konusundaki Allah ın iradesinde bir değişme mi oldu?. Yoksa  insanların değişebileceğini Cenabı Allah önceden fark edemedi mi?! denmek isteniyor? Bu konuda Şiacıların cevaplandırılması gereken binlerce sorular üretilebilir.

Ali’nin Peygamber’in ilk halifesi olması hususunda ilahi bir emir mi  vardı; yoksa bu, Resulullah’ın şahsi arzularından bir arzu muydu? İmam Ali, bu hususda Allah’tan bir emir olmadığını söylüyor. Ali’nin çağdaşları da bunu söylüyorlar. Büyük kayboluşa kadar devam eden inanç, büyük kayboluşla birlikte Şia’nın en önemli akidelerinden sayılmaya başlandı.

           İmamet mevzuunun kimin hakkı olduğu konusundaki düşüncenin ele alındığında teferruat da saklı olan ancak olayın boyutunu değiştiren çok önemli bir nokta bulunmaktadır. Ki Şiacılar bu noktayı gözden kaçırmaya çalışmaktadırlar.  İmam Ali ve beraberindekilerin Resulullah’ın halifesi olması hususunda öncelik hakkı nın Ali de olduğu ve fakat Müslümanlar’ın başkasını seçtiği görüşü ile, Hilafet’in Ali’ye Allah tarafından verilmiş bir hak olduğu halde bu hakkın çağdaşları tarafından gasp edildiği iddiası arasındaki fark gözden kaybedilecek bir fark değildir. Hz Peygamberden sonra halifeliğin secimle yapılmasının meşru olduğunu ve hilafet hususunda gökten inen bir emir bulunmadığını bize Hz Ali kendi şöyle demektedir.

            “ - Ebu Bekr’e, Ömer’e ve  Osman’a biat ettikleri gibi bana da biat ettiler hazır bulunanaların seçmeye, bulunmayanların da red etmeye hakları kalmamıştır.

            Şura ancak Muhacirler’le Ensar’ındır. Bir kişi üzerinde anlaşıp onu imam olarak tanıdılar mı, Allah’ın rızasını almış olurlar. Onların emrine itiraz edecek veya başka bir yön gösterecek olan olursa, onu yola getirmeye çalışırlar. Aksi takdirde müminler doğru olmayan bir yolu tutmasından dolayı onunla savaşırlar!...”

Meselenin bir başka cephesinde Peygamberimizin şahsi arzuları ve istekleri ile Cenab-ı Hakk’ın emriyle alakalı yönü bir birinde ayırt etmek gerek. Yani Resulullah’ın bir insan olduğunu hesaba katarak onun kişiliğindeki bu iki yönü birbirinden ayırmamızın, Peygamber’in ilahi vechesi ile şahsi cihetini birbirinden tefrik edebilmemize büyük katkısı olacaktır. Böylece Peygamber’in ilahi emirlerin icabı olarak söyledikleri ile bunlarla ilgisi olmayan sözler ve fiiller arasındaki farkı her zaman belirttiğini öğrenince, şahsının ve nefsinin yüceliğini bir kere daha anlayacağız. Kuran-ı Kerim Peygamber sav. hakkında şöyle diyor:

“O arzusuna göre konuşmaz. O’nun bildikleri vahyedilenden başka bir şey değildir. Çünkü onu kuvvetli ve üstün yaratılışlı biri öğretti.”

Şüphesiz ki; burada Peygamber’in islami hükümleri tebliğ ederken daima vahye isnad ettiğini belirtmek istiyor. İslam’a Hz. Muhammed’in sav. Peygamberliğine ve O’na nazil olan Kuran’a iman şartı da budur.

Ancak Kuran-ı Kerim Peygamber’in hususi arzularından bir arzu ile ilahi olan emir arasında temel farkı beyan etmek için “itap ayetleri”yle bazen de “men ayetleri”yle açık ve sarih bir şekilde duruma katiyet vermiştir. Yani islam anlaşılması için gönderilmiş bir dindir. insanların kafasında zaaf bırakacak kör noktalarla dolu bir anlayış yoktur. Ancak insanlar kendileri hakikatlerin üzerine kapatarak kör noktalar oluşturabilirler.

İmamın mertebesi ile alakalı şianın görüşü incelendiğinde, bunların herhangi bir delile dayanmadığı, bilâkis bâtıl olduklarına dair delillerin bulunduğu anlaşılacaklardır. Zira Hz. Muhammed (S.A.V.) îslâm şeriatını tümüyle açıklamıştır. Bu husus­ta ALLAH Teâlâ şöyle buyurur: «Bugün size dininizi tamamladım...» Maîde suresi âyet 23

Eğer Hz. Muhammed (S.A.V.) İmamilerin iddia ettikleri gibi herhan­gi bir şeyi gizlemiş olsaydı, Rabbinin, kendisine tebliğ etmesini em­rettiği dini tebliğ etmemiş olurdu. Bu da mümkün değildir. Ayrıca hatalardan beri olmak ancak peygamberlere mah­sustur. Peygamberlerden başkasının masum olacağına dair herhan­gi bir delil yoktur.

       Ehl-i Sünnet'e göre, Peygamberlerden başkası  masum değildir.  Halife olan ve olmayan kimselerin hata etmeleri, günah işlemeleri ve tevbe etmeleri caizdir. Günahları,  Tevbe  ile ve iyilikle silinir. Resûlullah (s.a.v) on kişiyi cennetle müjdelemiştir. Onların cennetle müjdelenmesi,  günah  işlemediklerine değil, Allah'ın onları  mağfiret   ettiğine  delildir.  Farz edelim ki, hatadan korunmak için, masum birine ihtiyaç vardır.  Bu takdirde,  her beldede  bir masumun  bulunması  gerekir, çünkü bir masum bütün beldelere yetmez. Naib tayini, hatanın caiz olmasını önlemez. Dini  bilgileri  öğrenmek   için de masum birine ihtiyaç yoktur. Çünkü  öğretmek ismetle değil,  Peygamber veya Kitap aracılığıyladır.   İmam,  şeriata  tabi olduğu sürece ona uymak gerekli olur.  Şeriata muhalif hareket ederse ona uyulmaz. Bu takdirde red ve inkâr edilir... Kısaca,  Ehl-i Sünnet'e  göre  Peygamberlerden başka masum  yoktur."

Eğer Kur’an’ın Allah kelamı olduğuna samimi olarak inanılıyorsa, bütün mezheplerin atalarından devraldıkları rivayetleri Kur’an ışığında inceleyip uymayan hususları Kuran’a uydurmaya ve durumu kurtarmaya çalışmadan, batıni manaların referans verildiği merkezden uzaklaşmış  anlayış ve tevillerden kurtulunması bunları tamamen yok sayılması gerekmez mi? Bu sapma ve saptırmaların  dinin gerçek bir emri gibi algılanmayıp dinin merkezine yani kuran a yönelmek gerekmez mi?. Rivayetlere dayalı inançların bir çoğu çelişkilerle dolu olduğu gibi, Kuran’a uymayan, Kuran’a karşıt birçok hususların da ihtiva ettiğini her zaman görmek mümkündür. Bir takım amaçlar çerçevesinde veya farklı inanç geleneklerinin versiyonu olan bu rivayetlerden din olmaz.  Çelişki olur kargaşa olur. Kavga olur Dindeki bazı asıl meselenin yerini gölgeleri alır. Ümmet Kuran dururken asla tevillerde yorumlarda birleşemez. Kimsede bu uydurmaları Kuran ın anlamı diye yutturamaz. Cahiller müstesna.! Kısacası Kuran’ı merkeze almayan yorumlarla dini anlayışların oluşturulması sonunda islam coğrafyasında islam dışı şu anlayışları görmek mümkün olur.

Seçilmiş Devlet Başkanı yerine babadan oğula devredilen Kraliyet,  Kûr’an yerine, rivayetler, keyfi şahıs sözleri, felsefi görüşler ve tağuti uygulamalar.
İslâm birliği yerine, mezhepler ve fırkalar. Açık Kûr’an öğretisi yerine, batini öğreti.
ümmet anlayışı yerine ırkçılık. Takva ile üstünlük yerine, soy sop üstünlüğü.
Namaz yerine, sema, raks ve çalgı aletleri.  Kabe yerine, türbelerin tavafı
Allah'a iman ve Allah’ın birliği yerine, Allah’ ortaklar peyda etmek, Allah’ın yetkilerinin tamamen yada kısman gökte ucan şeyhlere imamlara   Kutuplara devredilmesi, Allahtan beklenmesi gereken beklentilerin başkalarından beklenmesi, bir takım tabuların  Allah yerine konulması,
Zekât ve Sadakalar ihtiyaç sahiplerine değil dini saltanat aracı olarak kullananlara mali desteğe dönüşmesi, Helal ticari kazanç yerine, faizcilik ve karaborsacılık yapılması,
Aktif, adaletli ve çalışkan toplum yerine, hak gözetmeyen pasif ve tembel toplum.
Allah’ın “Akıl etmez misiniz?” emri gereğince düşünen toplumlar yerine
akıl etmeyen, aklı küçümseyen beynini kiraya veren, sadece kulağına fısıldanan kadar  yada eline tutuşturulan kağıttaki yalan yanlış bilgiler  oranınca düşünebilen bir yapı, Gayba imanı sulandırıp keyfi iddialar ve falcılığa dönüştürme, Peygamber yerine imamlık müesseseleri gibi ne olduğu net olmayan bir takım inançların getirilip dinde olmayan, dinin etkisini yok eden, dini ortadan kaldırmaya yönelik olan argümanlar gelişir. 

NEDEN Şİİ OLAMADIM!!!....? 15.BÖLÜM

ÇÜNKÜ İSLAMDA İMAMET-VELEYAT GİBİ HUSUSLARIN OLMAMASINA RAĞMEN İSLAMA KATMALAR YAPTILAR. HAİNLERCE HAZIRLANAN İHANET PLANLARININ TOPLUMDA KABUL GÖRMESİ İÇİN MASUM İMAMLIK İCAT ETTİLER. HER YALANI İMAMLARA SÖYLETTİLER. HER DEVİRDE İMAM OLMASI GEREKTİĞİNİ SÖYLEDİLER. OLMAYAN BİR ÇOÇUĞA VAR DEDİLER  SONRA DA ONU YANİ 12. İMAMI KAYBETTİLER. YAKLAŞIK 1200 YILDAN BERİ İMAM YOK ORTADA. 1200 YILDAN BUGÜNE KADAR KURTARICI İMAM BEKLEDİLER. SONUNDA HUMEYNİ SABREDEMEDİ NİHAYET İNANDIKLARI İTİKAT ÜZERE İYİ BİR EYLEM GERCEKLEŞTİRDİ. HUMEYNİ BUNU YAPMASAYDI DAHA NE ZAMANA KADAR BEKLEYECEKLERDİ?

Şiada imamet anlayışı imanın esaslarından sayılmış bir husustur.  Muteber saydıkları bütün kitaplarında bu mevcuttur. Bu inanca göre İmamlık; inanç temellerinden ve  İslam'ın  rükünlerinden  bir  temeldir.  İmamlara  (mutlak)  itaat  şarttır. Zira onlara itaat, Allah (cc)'a itaat; isyan Allah (cc)'a isyan demektir.   İmamlar, Allah'ın kulları üzerinde  hüccetleri  ve  şahitleridir.   İnsanları doğru yola sevk eden, Allah'ın  ilminin hazineleri,  yeryüzünde   Allah'ın halifeleri ve O'na giden kapılarıdır. Allah'ın nurları, yeryüzünün  direkleridir.   İlimleri  derin  ve  köklüdür.  İnsanların  muhtaç  oldukları  her şeyi bilirler!   İmamları  inkar edenler,   Allah'ı   ve  Peygamber'i  inkar  etmiş   sayılırlar.   Allah'ı,  Peygamber'ini  ve  bütün  imamlarla  zamanın  imamını   tanımayan bir kimse mü'min olamaz.   İmamları   sevmek   iman;  onlardan  nefret  etmek  ise,  küfürdür.  İmamların emirleri,   Allah'ın  emri;  yasakları da, Allah'ın  yasaklarıdır.   Namaz, oruç, hac, zekât  ve cihad  gibi  farzlar   ancak imamla tamam olur.  Yeryüzü, gizli veya açık bir imamdan mahrum olamaz.  İmamları; enbiyaların ve resullerin mertebesinin üstünde, masum, kâinatı yöneten,   ne   zaman   öleceklerini bilen, ölümleri onların ihtiyarına bağlı kişilerdir. Meleklere ve Peygamberlere çıkarılan bütün ilimleri, olmuş ve olacak şeyleri,  istedikleri   her şeyi  bilirler.   Melekler   imamlara  haber  getirirler.     Kur'an-ı  Kerim'de ki   "ayat, sadikun,  ehlü'z-zikir,  ulu'l elbab,  rasihun, sabikun  bil  hayrat,  ekvam,  nimet"  kelimeleriyle    "İMAMLAR"   murad  olunmuştur. (Kuleyni)                                                                        İmamlar bir şeyi bilmek istediklerinde, Allah'ın sadece onlara  bildireceğini  ve  imamların  ölecek zamanı   bildiklerini,   yalnız   kendi   istekleriyle  öleceklerini   ve   onlara   hiçbir   şeyin   gizli   olmadığını,"   söylerler. Muhammed Bakır'dan  (el-Kafi, sh:96-126 )                                         Allah katından hakkı getiren imamların sözleri, Allah'ın sözleri; emirleri, Allah'ın emirleri;  taatları, Allah'ın taatları ve günahları da Allah'ın günahı sayılacağından   imamların  günah  işlemeleri  imkânsızdır. İmamlar mukaddestirler. "Arzın rüknü, Allah'ın yeryüzünde üstün hüccetidirler". "İmamlık dinin esası, müslümanların düzeni, dünyanın dirliği, mü'minlerin şerefidir"'. İmamın veliliğine inanmak, dinin temelidir. Velayeti kabul etmeden dinin öteki esasları tamamlanmaz(Kadı Said Kuınmi, Esraru'l-İbadat, s. 2                                                                 "İmamları sevmek iman, onlara buğzetmek küfürdür" (al-Kafi, i. 188).. Hz. Peygagamber, ahirete göçerken bütün ilmini Hz. Ali'ye bırakmış, o da İmam Hasan'a, o da İmam Hüseyin'e bırakmış, ta on ikinci imama varıncaya kadar bu ilim böyle babadan oğula tevarüs edilmiştir. On ikinci imarnın kaybolması ile bu ilim, şi'a bilginlerine intikal etmiştir(Dr. Ruşdl Muhammed Arsan Alyan, al-Akl İnde'şiilikte'I-İmamiyye, s. 55-57. Bağdad,1393{1973).

İmamların Allah ile ruhsal bağlantıları vardır. İmam bilgisini, öteki müetehidler gibi gözlem ve istidIal yolu ile almaz; ya peygamberden, ya kendinden önceki imamdan veya ilham yolu ile alır Hüccet olmak bakımından peygamberin söziyle imamların sözü arasında bir ayırım yoktur. Çünkü ikisi de Allah'tan alıp duyurmakta, Allah'ın hükümlerini açıklamaktadır. Müslümanların, imamın sözüne uymaları vacibdir. İmamı reddetmek, Allah'ı reddetmek demektir ki şirke yakındır. Gerçi peygamber vahiy, imam ilham alır ama imamın, kasden ve yanılarak hatadan masum olması, aradaki farkı ortadan kaldırır İmam dinin tatbikçisidir.                                                                        Ca'fer-i Sadık'tan şöyle rivayet edilmiştir: "Allah peygamberini en güzel terbiye ve en üstün akılla yarattı. Onu en güzel bir biçimde yetiştirdi, "Affı al, iyiliği emret, cahillerden yüz çevir' dedi. Onu övüp "Sen büyük ahlak üzerindesin' buyurdu. Dini ve dinin tatbikini ona bırakıp "Resulün size verdiğini alın, Resulün sizi yasakladığı şeyden sakının", "Peygambere itaat eden Allah'a itaat etmiştir"ı dedi. Allah dinini peygamberine bıraktı. İnsanlar onu inkâr ederken siz onu kabul ettiniz. Valiahi biz konuştuğumuz zaman konuşmanızı, sustuğumuz zaman susmanızı isteriz. Biz sizinle Allah arasındayız. Allah, bize karşı gelen kimseye hayır vermemiştir." Peygamber ve imam, ancak halkın yararına olanı emreder. Peygamberin ve imamın kalbine, Allah'ın iradesine aykırı, ümmetin yararına zıd bir şey gelmez. Allah, bazı işlerin tayinini peygamberin ve imamın oyuna bırakır. Farz rek'atlerin sayısı, nafile namaz ve orucun tayini gibi. Hükümlerin açıklanmasını, fetvayı, Kur'an ayetlerinin tefsir ve, te'vilini de onlara bırakmıştır. Onlar uygun görürlerse açıklarlar, uygun görmezlerse susarlar. Takiyye gereğine, hal ve yarara göre hareket ederler. al-Kuleyni, aynı ayetin anlamını soran üç kişiye, Sadık'ın ayrı ayrı cevaplar verdiğini, bu durumun ya takiyyeden veya tafviz'den ileri geldiğini söylüyor). İmam, bir olayda şeriatın zahiriyle amel edebileceği gibi zahiri terk edip kendi re'yine göre de hükmedebilir. Nitekim Kehif kıssasında Musa'nın arkadaşı ve Zu'l-Karneyn böyle yapmıştı.

Bu hususlar kendi kaynaklarından örneklendirmeye devam edersek;

Bir hadisilerinde:” İmamlar Allah’a gelinen kapıların ta kendileridir. Eğer Onlar (imamlar) olmasaydı Allah bilinemezdi. Allah Onlarla yarattığı kullarının hüccetini ikame etmiştir.”( el-Kafi: 193 / 1)

 Eğer Allah  imamlar olmadan bilinmezse kulların hüccetinin ikame olması da onlar sayesinde oluyorsa  o halde peygamberlere gerek varmıydı?!

“el-Kafi” de Ebu Abdullah (a.s)’dan şöyle dediği rivayet ediliyor: “Ali (a.s)’ın getirdiğini alır, nehyettiğinden de sakınırım. O’nun üstünlüğünde Muhammed (s.a.v) üstünlüğü vardır. Verdiği hükümler de Ali (a.s)’i takip edenler, Allah’a ve Rasulüne uyup takip edenler gibidir.

İmamların bilgisi ve gücünü gösteren bir başka hadisleri;
“Ben cennet ve cehennem arasında taşanları taksim ederim. Ben en büyük Faruk (ayırıcıyım). Ben Musa’nın asasının sahibiyim. Muhammed (s.a.v)’i melekler, ruh ve peygamberler nasıl kabul ve ikrar etmişlerse beni de kabul ve ikrar eylediler. Muhammed (s.a.v)’ e yüklenilen ilahi yük rabbani sorumluluk bana da yüklenmiştir. Bana, daha önce kimsede bulunmayan özellikler verildi. Ben bela ve musibetleri bilirim. Nesepleri ve son kesin sözü bilirim. Benden öncekilerden hiçbir şeyi bana uzak ve gizli kalmadı, hepsini bildim. Gaybın bilgileri benden uzak değildir. Allah’ın izni ile müjdeliyorum O’nun adına yapıyorum. Hepsi Allah’tandır. İlmi ile bu konuda bana güç ve imkan verdi.”( el-Kafi Bu hadisin çokbenzer“el-Mufaddal b. Ömer’den rivayetle yine (Kuleyni, Kafi, c.1, s.197) de yer almaktadır.

Şianın kolu Nusayriler ve Bâtınilerin Hz. Ali yi  (r.a) nın hâşâ Allah’ın ta kendisini olduğunu takiye yapmadan söylemişlerdir!

Fakat Şiiler  ise; onu (imamların ilahlığını) Nusayriler gibi acık bir lisan ile değil de dolaylı yönden söylemişlerdir. Bu söylemi teyit eder bir görüş sergileyen“İran Şii devrim lideri, Ayetullahları ve Hüccetleri olan Humeyni “el-Hukumetu’l İslamiyye” adında ki meşhur kitabında diyor ki: “İmam için övülmüş bir makam vardır(Tıpkı Allah’ın sadece Muhammed (s.a.v)’e has kıldığı övülmüş makam (makamu’l Mahmud) gibi!) âlemin hükümranlığı, kâinatın tüm zerreleriyle imamların vilayetine ve egemenliğine boyun eğer. Mezhebimizin inanç gereklerinden bir tanesi de; imamlarımızın bir makama sahip olması ve o makama ne yaklaştırılmış meleklerin ne de resullerin, nebilerin ulaşamamasıdır.

İmamlarla ilgili bir başka hadisleri; Peygamber (s.a.v) ve İmamlar (a.s) bu âlemin yaratılışından önce birer nurdular ve Allah onlara kendisini Allah’tan başka kimsenin bilmediği bir menzile ve yakınlığa yerleştirdi. İmamlarımızdan (a.s) rivayet olunuyor ki: “Bizim Allah ile aramızda bazı özel haller vardır, ona ne yakınlaştırılmış melekler ne de resuller, peygamberler ulaşır” aynı şekilde  Fatıma el-Zehra (a.s)’da böyle bir menzile sahiptir...”( el-Hukumetu’l İslamiyye: Sayfa: 52)
“Ve biz inanıyoruz ki, imamların emir ve işleri diğerlerininkinden farklıdır. Biz mezhebimiz gereği inanıyoruz ki, imamlarımızdan gelen her emir ve iş vefatlarından sonra bile yapılması gerekip, bilakis o işlere ve emirlere tabi olmak vaciptir!”( el-Hukumetu’l İslamiyye: Sayfa: 90)

Kuleyni, kitabında, “ Yeryüzünün Tamamı İmamlara Aittir” başlığı altında Ebu Abdillah’tan şu rivayette bulunur: “Dünya ve ahiret imama aittir; dilediğine verir, dilediğini de vermez.”( Kuleyni, el-Kafi, c.1, s.492)

Şia inancı, imamların vahiy aldığını da iddia etmekte,  refarans olarak kuran dışı kitaplara  tabi olunmayı da emretmektedir. İşte kendi kaynaklarındaki delili; “
“... Ammar es-Sabbati şöyle rivâyet etmiştir: Ebu Abdullah (Cafer Sadık aleyhisselâm)’a dedim ki: “Hükmettiğiniz zaman ne ile hükmedersiniz?” Buyurdu ki:” Allah’ın hükmüyle ve Davud’un hükmüyle, hakkında her hangi bir şey bilmediğimiz bir şey karşımıza çıktığı zaman, buna ilişkin hükmü, Rûhul Kudüs’ten alırız. “ (Usul-u Kâfi sh 597 H.1036.)
“... Ammar es-Sabbati şöyle rivâyet etmiştir: Ebu Abdullah (Cafer Sadık aleyhisselâm)’a dedim ki: “İmamların konumu nedir?” “İmamların konumu, Zulkarneyn’in, Yuşa’nın ve Süleyman’ın arkadaşı Asef’in konumu gibidir.” dedi. Dedim ki: “Ne ile hükmedersiniz?” Buyurdu ki: “Allah’ın hükmüyle, Davud soyunun hükmüyle ve Muhammed (sallallahu aleyhi ve âlihi)’nin hükmüyle... Bunları Rûhul Kudüs bize bildirir... “ (Usul-u Kâfi sh 597 H.1037.)
Yine Kuleyni, vahiy ve imâm konusunda îmam Ali Rıza'dan şunları nakletmektedir: " îmamın   kendine de  vahiy  gelir.  Söyleneni  işitir,   fakat   konuşanı  görmez." (el-Kafi, sh:82)

Şiiler imamlarının diğer peygamberlerin hepsinden üstün olduklarına inanırlar ve bununla ilgili bir hadisleri; el-Meclisî, Mir’âtu’l-Ukûl adlı kitabında: “Şüphesiz onlar Peygamberimiz Muhammed sallallahu aleyhi ve sellem dısında bütün peygamberlerden serefli ve üstündürler” demistir.( el-Meclisî, Mir’âtu’l-Ukûl Fî Serhi Ahbâri Âli’r-Rasûl (2/290).

"Kuleyni, . . . .İmam M. Bakır'ın şöyle dediğini rivayet etmiştir: Ali'nin veli ve imam olduğunu, diğer  hidayete  ermiş   imamlara da uymayı  ve  onların  düşmanlarından uzak olarak  Allah'a yakın olmayı, tasdik  etmektir.  Şüphesiz imamsız olan bir kimse yolunu şaşırmış,  sapıtmış  olur.   Bu   durumda   kalırsa    "kafir"   gibi  ölmüş  olur!  (Kafi, sh :84- 86) Şia imamları hakkında o kadar aşırı inançlar üretmişlerdir ki haşa nerdeyse onların pislikleri bile kutsaldır. Şifa kaynağıdır. İşte bunu teyit eden görüşleri

Şia’nın Ayetullah’ı ve hücceti olan Molla Zeynel Abidin el-Kelbeykani “Envaru’l Vilaye” isimli eserinde diyor ki: “Masumların idrarlarında, kanlarında, dışkılarında namazdan sakınmayı gerektiren bir necasetlik yoktur. İmamların idrarlarında ve dışkılarında bir çirkinlik, iğrençlik yoktur bilakis onlar birer misktir! Her kim onların idrarlarından, dışkılarından ve kanlarından içerse Allah ona ateşi haram kılar ve cennetine sokması vacip olur!”( Envaru’l Vilaye, Sayfa: 440)

İmamların vasıflarını belirten hadisler bunlarla sınırlı değil. Şia kaynakları incelendiğinde ulaşabildiğimiz kadarıyla sadece imamların üstünlüklerine yönelik yüzlerin üzerinde  hadisleri vardır.   Örneklere devam edersek;                                                                                                                                               “... Muhammed b. Müslim şöyle rivâyet etmiştir: Ebu Cafer (Muhammed bakır aleyhisselâm)’ın şöyle dediğini duydum: “ Allah tarafından tayin edilen bir imamı olmaksızın sırf kendini yoran bir ibadetle Allah’a kulluk sunan bir kimsenin çabası kabul görmeyecektir. O, sapkın ve şaşkındır. Allah, onun amellerini çirkin sayıp öfke duyar. Onun örneği bir koyunun örneğidir ki, çobanından ve sürüsünden ayrılıp kaybolur. Bütün gününü şaşkın şaşkın gidip gelmelerle bitirir. Gece olunca başında çobanı bulunan bir sürü görür, o sürüye katılır ve gecesini bu sürünün ağılında geçirir. Çoban sürüsünü meraya salmak istediği zaman, bu yitik koyun çobanını ve sürüsünü tanımaz olur. Tekrar çobanını ve sürüsünü bulmak için şaşkın bir halde sağa sola gider gelir. Derken başında çobanı bulunan bir sürü görür, bu sürüye sığınır, onlara katılır. Çoban ona seslenir: “Gel çobanına ve sürüne katıl. Sen kaybolmuşsun, şaşırmışsın Çobanından ve süründen uzaklaşmışsın.” Ama o şaşkın, yitirmiş olarak sağa sola koşuşmaya başlar. Çobanı, yol göstereni, güdücüsü olmaksızın, önünü kesip, doğru yola yöneltecek bakıcısı olmadan gezinip durur. Derken kurt, bu koyunun kayboluşunu fırsat bilir ve koyunu yer. Aynı şekilde, Allah’a yemin ederim ki, ey Muhammed! Şu ümmetten kim, Allah, Azze ve Celle’nin tayin ettiği özellikleri belli ve adil bir İmamı olmazsa kaybolur, yolunu şaşırır. Eğer bu şekilde ölürse küfür ve nifak üzere ölmüş olur.
Bil ki, ey Muhammed! Zorba imamlar ve onların tabileri Allah’ın dininden soyutlanmışlardır. Hem kendileri sapmış hem de başkalarını saptırmışlardır. “Rablerine kâfir olanların örneği, bir küle benzer, kasırga estiği bir günde bu kül, yelle savrulur gider. Kazançlarından hiçbir şey elde edemezler, işte budur doğru yoldan çok uzak bir sapıklık.” (İbrahim, 18)” (Usul-u Kâfi sh 250-251 H.468.)

Tamam, varsayalım ki bu söz doğrudur. Ya da en azından Şiiler inanıyor. Yukarıdaki soruyu tekrar soruyorum İslam toplumları asırlardan beri imamsızdır. Sözüm ona imam gayb oldu? Kıyamet zamanına yakın bir zamanda kadar da dönmeyecek. Ancak, kıyamet zamanı  mehdi olarak dönecek!. Bu iki dönem arasındaki insanların hali ne olacak?. Şiiler kendilerine bu sorunun geleceğini bilmiyorlar mıydı?  Tabi ki bu sorunu gidermeye yönelik bir hadis olmalı. Bunula tezat olan ancak sorunu gidermeye yönelik şu hadisleri vardır.
“... Mansur, kendisine anlatan birinden şöyle rivayet etmiştir: Ebu Abdullah (Cafer Sadık aleyhisselâm)’a dedim ki: “Bir günün sabahında veya akşamında uyacağım bir İmam bulamadığım zaman ne yapayım?” Buyurdu ki: “Kimi seviyorsan onu sevmeye ve kime buğz ediyorsan ona da buğz etmeye devam et. Ta ki Allah, Azze ve Celle, İmamı zâhir edinceye kadar.” (Usul-u Kâfi sh 503 H.911.)
Şia inancı imamsız bir dönem olmayacağını söylerken buradaki  anlatım neyi ifade ediyor acaba!? Hani imamsız olmazdı. Ne oldu da durum değişti?. İmam bulamadığın zaman sevdiklerini de ifrat derecesine sevmeye devam et. Ama sahabeye küfründe ve nefretinde sakın geri kalma ta ki imamı görünceye kadar. Bu şekilde tercüme edebilirmiyiz bu hadislerini.

Meseleyi bir bütünlük içinde değerlendirdiğimizde bu inanctaki celişkiyi daha net görmek mümkün olacak. Şii inançında 12. imam öldürülme korkusuyla bir mağara da  kayıp oldu. O kıyabet yaklaşınca mehdi olarak geri dönecek! Giderken hakiki kuranı da yanında götürdü. Geride kalanlar onu bekleyecekler. Beklerken de her hangi bir kurtarma hareketine, islamın geleceği için her hangi bir faaliyete kalkışmayacaklar. Kaybolan imam gelecek hem onları hemde bütün dünyayı kurtaracak! O gittikten sonra bin yıldan beri insanlar imamsız yaşamaktadır. Oysa devrin imamını Müslümanlar tanımak zorundaydyı tanımaz ondan ilham almazlarsa imansız olarak göceme tehlikesi vardı!. İmam kayıp olunca onu tanıma imkânı bin yıldan beri olmadı. Taki onun yerini taklidi imamlar alıncaya kadar. Onu da sağolsun Humeyni acıklığa kavuşturdu. Şimdi şii toplumlarında aydın insanlar yüksek sesle sesleniyorlar. Hani onu beklemek zorundaydık. Bizleri neden bin seneden beri uyurgezer bıraktı? Neden onu beklemek yüzünden bugüne kadar zamanımızı boşa harcadık? Oysa onu beklemeden de inanan insanlar bir şeyler yapabiliyormuş.  Nerede bu kayıp imam? Artık onun için bu coğrafyada korkulacak herhangi bir durum söz konusu değil.!?  Neden hala gelmiyor diye sorduktan sonra aynı ilim adamları aslında bu kayıp imam konusunun bir uydurma oludunu, Müslümanları bir uyutma projesinin ürünü olduğunu dile getiriyorlar.

Burada şunu da belirtmekte fayda var. Bazı şii âlimleri yazdıkları kitaplardaki iddialarını güclendirmek için on ikinci imamla gizli gizli görüştüklerini, bazen de rüyasına girdiğini meselenin gizemli kalması için de bunu fısıltı halinde dile getirmektedirler.

 Hâşâ bu hususun doğru olduğunu düşünmek Hâşâ Allah Kullarını cehenneme atmak için bahane aradığı anlamını taşımaktadır. Neden Allah’a bu iftiralar edilir?  Hâşâ bir takım fitne fesat oyunların içinde neden Allah gösterilmeye çalışılır?  Bunu doğru bir niyet cercevesinde anlamak mümkün değil. Ancak Şiiliğin doğuşu ve gelişim sürecini hakiki tarihi mevzuları okumayınca anlamak mümkün değildir. Tabi bu şiacıların Tarih adına uydurduğu destanlardan bahsetmiyorum. Gerçek belgelere dayalı güvenilir tarihçilerin yazdığı eserleri kastediyorum.

Yüce Allah, Kuran’ı Kerim’de, Resuller, hatta Resullerin efendisi Hz. Muhammed de dahil olmak üzere, hiçbir kimsenin gaybı bilemeyeceğini açıkça beyan etmektedir... Allah, kıyametin ne zaman olacağını, yağmurun yağmasını ve bir insanın nerede ve ne zaman öleceğini, ancak kendisinin bildiğini beyan ederken, Şiiler, bu hususiyeti, imamlarına atfederler. Aynı şekilde Allah, Hz. Peygamber’in münafıkları bilemeyeceğini ve onları müminlerden ayıramayacağını söylerken, onlar, imamlarının unutmaz ve hata etmez  iman ve nifak bakımından insanları tanıyıp ayırdıklarını ileri sürerler. Yeryüzünde ne gayb varsa imamların hepsini bildiğini,  Şia'nın diğer Müslümanlardan farklı olduğunu ayrıca, kendilerine mahsus ve diğer insanlarda bulunmayan birtakım ilimlere sahip olduklarını söylemektedirler. Bu ilimleri Hz. Ali'ye nispet ederler. Çünkü onlara göre Hz. Ali dinin sırlarına sahiptir çünkü Hz. Peygamber diğer müslümanlara açmadığı bilgileri ona açmıştır. Bazan Hz. Fatıma ve Hz. Ali'nin çocukları imamların ilimlerine sahip olduklarını, hata ve unutmaktan masum bulunduklarını, İslâm'ı imamların yolu dışında kimsenin anlayamayacağını, Kur'ân sırlarının ve din hakikatinin sadece imamlarda bulunduğunu iddia ederler. Bazan da "Fatıma Kur'ân'ı" adını verdikleri özel bir Kur'ân'a sahip bulunduklarını ve bunun Müslümanların elindeki Kur'ân'ın üç katı kadar olduğunu119, bugün müslümanların elinde bulunan Kur'ân'dan onda bir tek harfin bulunmadığını ileri sürerler. Bazan da bütün ilimlerin içinde yazıldığını iddia ettikleri bir deri olan Cefr'e120 sahip olduklarını iddia ederler. Bazan da sadece kendilerinin sahip olduğu ve başka hiçbir kimsede bulunmıyan dini bilgilere sahip olduklarını iddia ettikleri gibi, Kur'ân âyetlerinin gerçek tefsirine kendilerinin sahip olduklarını söylerler. Hatta yüce Allah'ın Hz. Muhammed'i tenzil (Kur'ân harfleri) ile Hz. Ali'yi de te'vil (yani tefsir) ile gönderdiğini ileri sürerler.(en-Nevbahtî, Firaku'ş-Şia, 38, ) Bütün bunlarla birlikte imamların dilediği kadarını Allah’ın dilediğini  iddia etmeleri  yani  imam bir şeyi dilerse, Allah’ta diler fikrine inanmaları inılıcacak gibi değildir. Bu Allah’ın imamın dilediğini dilemesi  anlamına gelir ki bu inanç da sorgulanmadan kabul edilir mi?.  İnsanları tekfir etmek insan olarak bizim görevimiz değildir.  Şiilerin hangi inanışı küfürdür hangisi şirktir buna girmeye gerek yoktur. Sadece inanç akidelerini belirten hadisleri belirtmek konunun anlaşılmasına yetecektir. Bu konu yüce Kuran’ dan birkaç ayet den alıntı yapmakta sanırım fayda olacaktır.

“Gaybın anahtarları Allah'ın yanındadır; onları O'ndan başkası bilmez. O, karada ve denizde ne varsa bilir; O'nun ilmi dışında bir yaprak bile düşmez. O yerin karanlıkları içindeki tek bir taneyi dahi bilir. Yaş ve kuru ne varsa hepsi apaçık bir kitaptadır.”( En’am suresi / 59. Ayet)
Başka bir ayette: “De ki: Ben size, Allah'ın hazineleri benim yanımdadır, demiyorum. Ben gaybı da bilmem. Size, ben bir meleğim de demiyorum. Ben, sadece bana vahyolunana uyarım. De ki: Kör ile gören hiç bir olur mu? Hiç düşünmez misiniz?”( En’am suresi / 50. ayet)
“De ki: "Ben, Allah'ın dilediğinden başka kendime herhangi bir fayda veya zarar verecek güce sahip değilim. Eğer ben gaybı bilseydim elbette daha çok hayır yapmak isterdim ve bana hiçbir fenalık dokunmazdı. Ben sadece inanan bir kavim için bir uyarıcı ve müjdeleyiciyim."( Ar’af suresi / 188. ayet)
Yine Allah buyurdu ki: “(Resulüm!) İşte bunlar sana vahyettiğimiz gayb haberlerindendir. Bundan önce onları ne sen biliyordun ne de kavmin. O halde sabret. Çünkü iyi sonuç (sabredip) sakınanlarındır.”( Hud suresi / 49. ayet)
Ayeti kerimenin de ifade ettiği gibi o haberleri önceden ne peygamber ne kavmi ne Ali bin Ebi Talib ne de O’nun kavmi biliyordu. O halde nasıl O’nun hakkında kendisinden önce geçenlerin onda gizli saklı kalmayacağını söylüyorsunuz? Allah buyurdu ki: “O, gaybı mı bildi, yoksa Allah'ın katından bir söz mü aldı?”( Meryem suresi / 78. ayet)
“De ki: Göklerde ve yerde, Allah'tan başka kimse gaybı bilmez. Ve onlar ne zaman diriltileceklerini de bilmezler.”( Neml suresi / 65. ayet) başka bir ayette: “Acaba gaybın bilgisi kendi yanındadır da o görüyor mu?”(Necm suresi / 35. Ayet)

“O bütün görülmeyenleri bilir. Sırlarına kimseyi muttali kılmaz; Ancak, (bildirmeyi) dilediği peygamber bunun dışındadır. Çünkü O, bunun önünden ve ardından gözcüler salar”(Cin suresi / 26, 27. ayetler)

“Kıyamet saatini bilmek ancak Allah’a mahsustur. Yağmuru O indirir, rahimlerde bulunanı O bilir, kimse yarın ne kazanacağını bilmez ve hiç kimse nerede öleceğini bilmez. Allah şüphesiz bilendir, her şeyden haberdardır.” (Lokman, 34)

Yüce Allah, Hz. Peygamber’e hitaben, münafıklar hakkında şöyle buyurur: “Çevrenizdeki bedevilerin içinde ikiyüzlüler ve Medineliler için de ikiyüzlülükte direnenler var. Onları siz değil, ancak biz biliriz. Kendilerine iki defa azabedeceğiz; onlar sonra da büyük bir azaba uğratılırlar.” (Tevbe, 101)

Allah, Tebük Gazvesine gitmemek isteyen münafıklarına izin veren Hz. Peygamber’e şöyle buyurur: “Allah seni affetsin; doğrular sana belli oldu, yalancıları bilmeden önce, niçin onlara izin verdin?” (Tevbe, 43),

Kuran ayetleri gayb ile ilgili bunu derken Şiacıların muteber kaynaklarınden bir iki örnek vermek sanırım yeterli olcaktır. Kuleyni, Abdullah b. Cundub’den, Şia’nın sekizinci imamı Ali b. Musa’nın, ona yazdığı şu mektubu rivayet eder: “…Biz imamlar, yeryüzünde Allah’ın eminleriyiz. Belalar ve felaketler, Arab nesebi, İslam’ın doğuşu ve ilgili ilimler bizim katımızdadır. Biz, bir kişiyi gördüğümüzde, onu gerçekten mümin mi, münafık mı olduğunu biliriz. Bizim taraftarımız, isimleriyle ve babalarının isimleriyle birlikte yazılır. Allah bizim ve taraftarlarımız hakkında misak almıştır.” (Kuleyni, Kafi, c.1, s.223)

“Muhammed el-Bakır, Hz. Ali’nin şöyle dediğini bildirir: Bana altı şey verildi: Belalar ve felaketler ilmi; vesayet; hükümler ilmi; dünyaya geri dönmem ve bütün dünyaya hakim olmam; asa ve meysem ile insanlarla konuşan debbenin sahibi olmam.”( Kuleyni, Kafi, c.1, s.198

İmamlar gerçekten gaybı biliyorlar mı?

Şii inancında  Ali (r.a.) hakkındaki iddialar çok ilginçtir. Bazen Ali her şeyin yeri alır. Bu görüşlerin tamamını bir araya getirdiğinizde  tenakuzla dolu olduğunu görürsünüz. Onun masum olduğunu, ona unutkanlık arız olmadığını ve gaybı bildiğini, Kılıcıyla her türlü tehlikeyi bertaraf ettiğini,  hiçbir insanlın yapamayacağı ve aklın kabul etmeyeceği şeyleri çeşitli abartılarla ona isnad ediyorlar. Daha sonra olayları izah ederken de bir bir bu iddialarının tersini gelişmeleri anlatıp hem savunma hemde ajite ediyorlar.
Ebubekir'in (r.a.) Allah yoluna yaptığı infakı gözden kaçırmak, onun hayırlı amellerini boşa cıkarmak için malı ve akrabaları çok azdı korkaktı diyorlar. Başka bir yerde Medine'de ve halifeliğe seçileceği sırada Her şeyi bilen ve her şeyi kılıcıyla düzeten Ali'nin (r.a.) Ona karşı mukavemet edemediğini söylüyorlar. Halifelik için kan dökmekten çekindi diyorlar. Cemal ve sıffın savaşlarının ne uğurda kan döküldüğünü  farklı şekilde izaha kalkıyorlar. Her şeyi bildiğini iddia ediyorlar  hakem olayına niye razı olduğunu izah edemiyorlar. Hz Ali nin o kadar çok gözden kacırdığı olaylar varki bunları saymak nerdeyse mümkün değil. Bu gözden kacırma sadece Hz Ali ye mahsus bir olgu değildir. Bütün müminler için gecerlidir. Ancak bu sözler Şiilerin iddiasındaki zafiyeti dile getirmek içindir. Yanılgılardan örnek vermek gerekirse O hakemleri seçer miydi? Hz Osman’ın katilini bulamazmıydı? Halifelik olayınının kendi lehine sonuçlanmayacağını nasıl gözden kacırdı?   Kılıcıyla her şeyi bertaraf ederken doksan bin kişilik ordu ile sıffin savaşını neden kazanamadı? Önce şiası olan (taraftarı) sonra kendisine ihanet eden haricilere nasıl güvendi? Yani her şeyi biliyordu sorusunun adından Hz Ali nin bilmediği şeyleri sormaya kalksanız belki binleri gecer. Yani Şianın Ali si hakiki anlamda öyle her şeyi bilen bir Ali değil. O Ali uydurma bir Ali! Tanrılaştırılmış bir Ali

Hakiki Ali ra. nın ne  böyle bir derdi  ne de iddiası  var.… O mübarek insan sıffin savaşı gecesinde oğlu Hasan’a,
“Ey Hasan! Baban işin buna varacağını bilemedi. Allah (c.c.)'a kasem ederim ki, Sa'd b. Mâlik ile Abdullah b. Ömer'in yaptıkları iş iştir. Yaptıkları doğru ise sevabı büyüktür. Yanlış ise cezası azdır”.
Ali'nin (r.a.), maiyetinde bulunan bazı kişilerin Ona muhalefet etmelerinden üzüldüğünü kendisinden tevatüren nakledilmiştir. Meydana gelen hadise de Hasan (r.a.)'ın muharebe etmeme istikametinde olan görüşünün Ümmet içi daha isabetli olduğunu göstermiştir. Sa'd, Saîd, İbn-i Ömer, Muhammed b. Mesleme, Zeyd b. Sabit, İmrân b. Husayn ve bir cemaat daha savaşa girmemişlerdir. Naslar onları savaştan alıkoymuştu. Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuşlardı:
“Yakın bir istikbalde bir takım fitneler olacaktır. Fitne zamanında (ona karışmayıp) oturan kişi (karışmak üzere) ayakta durandan hayırlıdır...” (Buhari, Fiten: 12, Ebu Davud Melahim: 17)
Fakat Allah (c.c.), takdir edilmiş olanı yerine getirecekti. Buna rağmen Ali (r.a.), Ona karşı savaşan hiç kimseyi tekfir etmemiştir. Onu tekfir eden haricîleri de tekfir etmemiş ve onlardan hiç kimseyi esir tutmamıştır.
Talha ve Zübeyre karşı iyi davranır, Muaviye ve Amr b. el-As'a beddua ederdi. Fakat hiçbir zaman onları tekfir etmemiştir.